Aşktır ki;

Aşkın Şiirini Yazmak İsterdim Sana




Aşk iğnesiyle dikilince bir dikiş,
Kıyamete kadar sökülmez imiş.
Aşk ile insan elbet güneşe benzer;
Ve aşksız gönül misâl , taşa benzer.
Hayatı aşka bölünce hayat çoğalır;
Bütün hayatları toplasan geriye aşk kalır.
Gelip kemiğe dayanınca dünya,
Hayata atılan kemend olur;
Göz kapaklarından vurulunca kasırgalar,
Annelerce deprem, babalarca bend olur.
Aşksız bahar dallarını kuru bir ayaz boğar,
Aşksız rahmini yargılayan bebekler nâgehan doğar.
Mahrem düşüncelerle perdelenen odalarda ya ezel ya ebet olur;
Aşk kayıp giderse dünyadan ebet kıyamet olur;
Sevgisizlik gelir, dünya cehennem olur.



Aşk gelince burukluğun şiirinde hüzün döker heceler;
Ve azarlanmış kalpleri ısırır tam yarısında geceler.
Saban onunla sürerse toprağı koşarak,
Ancak o vakit yeşerir taze bir başak.
Atların nallarından yıldırımlar masallara dökülür,
Ve yollanamayan mektuplarda nice kalpler sökülür.
Kayan yıldızlar gibi büzülür elem dehlizlerine diller,
Ve melal süzülür gibi melek kanatlarında döker yapraklarını güller.
Kaderin dehşetini yakan şamdanlar özge pervanelere teselli kar düşer,
Şefkatli bir ekmek kırıntısıdır kurutulmuş buselere yâr düşer.


İskender Pala