Bazen

Bazen söylenecek söz kalmaz...

bazende söylenecek okadar şey varken

kelimeler boğazınızda düğümlenir...
Bazen gururunuz izin vermez konuşmanıza bazende korkularınız.
Kim bilir belki de konuşmanıza gerek yoktur zaten.

ya her şey bitmiştir çoktan ne söyleseniz kar etmez
Ya da söylemeniz gerekenleri söyleyemediğiniz için

her şey kayıp gider ellerinizden.
Siz öylece bakarsınız ardından ve keşke sözün bittiği o yerde

hiç durmasaydım dersiniz pişmanlık içinde.
insanın anlam aktarımını belki de en iyi yaptığı şeylerdir sözcükler.
Bir şeyler anlatmak,sevgini haykırmak, adına kullanırsın sözcükleri.
Ancak öyle anlar vardır ki,

sözcüklerin nerdeyse sınırsız olan dünyasında bile yetersizlik duygusunu yaşarsın.

ya artık anlatacak mecalin kalmamıştır

ya da anlatacaklarını anlayabilecek aklı bulamamışsındır karşında.
Garip ve hüzünlü bir yetersizlik duygusudur yaşadığın.

Belki yutkunur belki de"yok" dersin "olmayacak" dersin.

gözlerini yere diker ve ümitsizliğine çare ararsın kelimelerin çıkmaza giren sokaklarında.
Ve Anlarsınki Herşeyin anlamsız geldiği andır.
Anlatmanın bos oldugunu anladıgınız andır.
Gözlerin konuşmaya başladığı andır..
Sözün bittiği yer, duanın başladığı yerdir
Göze Almalı Bazen
Göze almalı insan bazen;
Kırılacak dal olmayı ya da tutunduğun dalın kırılacağını.
Bir kalpte yıldız olmayı ya da kaymayı.
Bir gözde ışık olmayı ya da sönmeyi.
Bir gerçek olmayı ya da hayal kalmayı.
Beraber uyumayı ya da yanlız uyanmayı.
Ona dokunmayı ya da resmine bakmayı.
Göze almalı insan bazen;
Bugün var olmayı ya da yok kalmayı.
Nefes almayı ya da can çekişmeyi.
Gamzelerinin çıkmasını ya da yanaklarının ıslanmasını.
Su olmayı yanan bir yüreğe ya da kendinde ateş olmayı.
Göze almalı insan bazen;
Deli olup umursamamyı ya da akıllı olup umursanmayı.
Göze almalı insan bazen;
Sözün bittiği yerde hoşçakal demeyi…