Vuslat

Vuslat





İnsan, bir avuç topraktan
bir avuç toprağa muhtaç;
Asırlar yaşasa yine de
bir saniyelik ömre aç..

Son nefeste debreşirken
pür-telaş her âzanın,
Canı istemediği andır
canla kardeş bir damla kanın!

Vahye tâbi değil
- Ölümden uzaklara kaçın...
Tasvire büyük gelir
köprüsü, bir tel saçın!

İnsanoğlu vuslat için
ölüme muhtaç.
Tarifsiz bir hevesledir ki
bir anlık ömre aç!...